Έχοντας περάσει τα τελευταία σαράντα χρόνια στο Χόλυγουντ, στη βιομηχανία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, μπροστά και πίσω από την κάμερα, αποφασίσαμε να αποσυρθούμε από την ενεργό δράση. Όταν φτάσαμε στη Σκιάθο για πρώτη φορά, δεν είχαμε κατά νου κάποιο συγκεκριμένο μέρος και είχαμε σχεδιάσει να μείνουμε μόνο για έξι μήνες. Ήταν η εβδομάδα της αλλαγής από τη δραχμή στο ευρώ και εμείς είχαμε μόνο δολάρια τα οποία δεν δεχόταν κανείς γιατί η ισοτιμία συναλλάγματος δεν είχε ακόμα καθοριστεί. Στο βιβλίο του, ΠΡΑΞΗ ΙΙΙ, ο Ρίτσαρντ αναφέρει την εμπειρία μας αυτή στο δεύτερο κεφάλαιο:
«Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του αστυνομικού τμήματος
δεν μπορούσα παρά να γελάσω με δυσπιστία. Σε τι μέρος
είχαμε προσγειωθεί όπου χωρίς δισταγμό, χωρίς ερωτήσεις,
χωρίς εξαιρέσεις, οι άνθρωποι άνοιγαν τις καρδιές και τα
πορτοφόλια τους σε αγνώστους;»
Και δεν φύγαμε ποτέ.
Έχουμε επισκεφτεί την πρωτεύουσα, όλη την Πελοπόννησο με τα τόσα αξιοθέατα, τη Θεσσαλονίκη με την εξαιρετική αγορά, τα Μετέωρα που κόβουν την ανάσα, το Μέτσοβο, στο οποίο εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ , Χρυσαλίς. Ο Ρίτσαρντ έχει επίσης επισκεφτεί τον Άθω και θα ξαναπάει τον Ιανουάριο.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο που θα θέλαμε να πάμε.
Μια ιστορία που μας έχει μείνει, ήταν όταν σταματήσαμε στο Σελεγούδι, ένα μικρό χωριό κάτω από τη Σπάρτη, από το οποίο κατάγεται η οικογένεια της Άνθεα. Αφού αρχικά νομίσαμε ότι είναι εγκαταλελειμμένο, εμφανίστηκαν δύο ντουζίνες συγγενείς και στρώθηκε ένα μεγάλο τραπέζι για το φαγοπότι που ακολούθησε καθώς ο καθένας τους έφερε ένα διαφορετικό φαγητό ή κρασί. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, ο πατέρας της Άνθεα έστελνε στο χωριό κάθε εβδομάδα ένα μεγάλο κουτί που περιείχε ρούχα, κονσέρβες, παιχνίδια και ζαχαρωτά. Προς το τέλος του γεύματος, ένας ηλικιωμένος άντρας που καθόταν δίπλα στην Άνθεα στράφηκε προς το μέρος της και ψιθύρισε «Παντρεύτηκα ντυμένος με ένα από τα κουστούμια του πατέρα σου.»
Μετά από δύο εβδομάδες στη Σκιάθο αγοράσαμε ένα κομμάτι γης στο οποίο δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε «…ένα ξέφωτο που κόβει την ανάσα, μέσα σε ένα προστατευόμενο πευκοδάσος με εκατοντάδες ελαιόδεντρα, συκιές, αχλαδιές και καστανιές. Η ιδιοκτησία ξεκινούσε από την κορυφογραμμή μιας ψηλής ράχης με θέα μια κοιλάδα με διάσπαρτα αγροκτήματα και ελαιώνες, όλα σκεπασμένα από ένα ελαφρύ πέπλο χιονιού, κι έφτανε ως το Αιγαίο. Μερικά μίλια απέναντι η Εύβοια, το 2ο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, αναδυόταν από τη θάλασσα με μπλε και μωβ χιονοσκέπαστα βουνά, σαν ζωγραφισμένα, που έμοιαζαν να εκτείνονται χωρίς τέλος …και την άνοιξη όλη η ύπαιθρος θα ήταν καλυμμένη από κόκκινες παπαρούνες.» ΠΡΑΞΗ ΙΙΙ
Η αγαπημένη μας γεύση; Στη Σκιάθο, μια οικογενειακή ταβέρνα, η Αμφιλύκη, φτιάχνει «Γαρίδες Μεσογειακές», απλώς γαρίδες και μανιτάρια, τόσο νόστιμες που όλοι οι καλεσμένοι μας τις λαχταράνε και ένας πολυταξιδεμένος φιλοξενούμενός μας είπε «Είναι το καλύτερο φαγητό που έχω δοκιμάσει ποτέ σε όλο τον κόσμο!»
Το αγαπημένο μας σουβενίρ προήλθε από ένα υπόγειο εργαστήρι στο Μέτσοβο, και έχει λαξευτεί από έναν τεχνίτη του χωριού. Πρόκειται για μια φιγούρα ενός Έλληνα πολεμιστή, ύψους 26 ιντσών, με μουστάκι και μούσι, που φοράει πανοπλία θώρακος, κρατάει τουφέκι και σπαθί και καπνίζει τσιμπούκι. Επίσης φοράει και μάλλινο καπέλο.
Δεν επισκεπτόμαστε την Ελλάδα, ζούμε στην Ελλάδα, και δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο που θα θέλαμε να πάμε. Τώρα επισκεπτόμαστε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο για γάμους και κηδείες.
