Έχω επισκεφθεί πολλά μέρη στην Ελλάδα αλλά το πρώτο από αυτά, στο οποίο επιστρέφω όποτε μπορώ, είναι το Λουτρό Σφακίων, στη νοτιοδυτική ακτή της Κρήτης. Δεν είναι εύκολα προσβάσιμο – πρέπει να περπατήσετε ή να πάτε με πλοιάριο – αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο, εφόσον δεν είστε τύπος που χρειάζεται πεντάστερα ξενοδοχεία. Όμορφο χωριό – δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις εκεί εκτός από φαγητό, ποτό, κολύμπι, ψάρεμα, διάβασμα και ύπνο. Τέλειο, κατά τη γνώμη μου. Πρωτοπήγα εκεί το 1985.
Κάτι που θυμάμαι πολύ έντονα είναι ο χειμώνας εκείνης της χρονιάς που οι δεκαπέντε περίπου άνθρωποι που είχαν απομείνει στο χωριό έτρωγαν μαζί σχεδόν κάθε βράδυ και, όταν είχε καταιγίδα, έμεναν άγρυπνοι όλη τη νύχτα παίζοντας χαρτιά και προσέχοντας τις βάρκες τους που χόρευαν άγρια, αγκυροβολημένες στο λιμάνι.
Το τοπίο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν τα γκριζοπράσινα βράχια της νότιας κρητικής ακτής που κατρακυλούν ευθεία στη θάλασσα.
Όμορφο χωριό – δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις εκεί εκτός από φαγητό, ποτό, κολύμπι, ψάρεμα, διάβασμα και ύπνο.
Η γεύση που συχνά αναζητώ είναι γιαούρτι από φρέσκο πρόβειο γάλα. Σε μεγάλες ποσότητες. Και γεμιστές — κολοκυθοκορφάδες.
Κάθε φορά που πηγαίνω στο Λουτρό, παίρνω ένα κουδούνι κατσικιού ή προβάτου – στα Σφακιά το λένε ‘λέρι’. Στη Νέα Υόρκη έχω ένα ράφι γεμάτο λέρια. Παλιότερα έπαιρνα και μεσογειακές αχιβάδες από τα δίχτυα των ψαράδων, αλλά τώρα πια τις βρίσκεις δυσκολότερα από ό, τι πριν μερικές δεκαετίες. Τις έχω τοποθετημένες στη σειρά στο περβάζι του παραθύρου στο καθιστικό μου.
Πού θα πήγαινα την επόμενη φορά; Στο Λουτρό φυσικά.
