Ήταν νωρίς το πρωί μιας Κυριακής και περνούσα τις λίγες τελευταίες μου ώρες στην Αθήνα. Βγήκα από το ξενοδοχείο και κατευθύνθηκα στο μετρό για να ρίξω μια ματιά σ’ αυτό που όλοι – επισκέπτες και ντόπιοι – μου είχαν πει ότι έπρεπε οπωσδήποτε να δω πριν φύγω: τον Παρθενώνα.
Στην προσπάθειά μου να αποφύγω τα πλήθη των γκρουπ τουριστών που τείνουν να κατακλύζουν τον χώρο αργά το πρωί, έβαλα στόχο να είμαι εκεί πρώτη. Η ανάβασή μου στο λόφο ήταν γαλήνια. Πέρασα το Μουσείο της Ακρόπολης, το Ωδείο Ηρώδου Αττικού και ανέβηκα τα πέτρινα σκαλοπάτια ως τον ναό της Αθηνάς.
Κάθισα σε μια πέτρα εκεί κοντά και το βλέμμα μου αγκάλιασε όλο τον χώρο. Με την παρουσία πολύ λίγων επισκεπτών, ήταν εύκολο να θαυμάσω τα πάντα χωρίς περισπασμούς. Τότε ήταν που άκουσα τις καμπάνες της εκκλησίας. Έμοιαζαν να χορεύουν στην κοιλάδα, να υψώνονται ως την κορυφή του λόφου, και ο απαλός, φιλόξενος ήχος τους έφερνε μαζί του μια αίσθηση γαλήνης. Σηκώθηκα για να θαυμάσω τις στέγες των κτιρίων της Αθήνας, με τον Λυκαβηττό να υψώνεται περήφανα πάνω απ’ όλα. Η μελωδία των ανδρών που έψελναν ύμνους από κάτω άγγιξε κατευθείαν την καρδιά μου.
Τότε ήταν που η Αθήνα μου έκοψε την ανάσα.
Είχα περάσει τις προηγούμενες μέρες συνάπτοντας σχέσεις με τους ανθρώπους αυτής της μεγάλης πόλης, απολαμβάνοντας τις εορταστικές εκδηλώσεις του Σαββατοκύριακου και τρώγοντας όσο περισσότερο ελληνικό φαγητό μπορούσα να βρω. Εμβάθυνα στον πολιτισμό με μια γαστρονομική ξενάγηση, επισκέφθηκα την Κεντρική Αγορά και τους πωλητές που με ενθουσιασμό μοιράζονταν τα τυριά, τις ελιές, τα αλλαντικά και τα διάφορα είδη ψωμιού και τσαγιού.
Ένα απόγευμα αφιερώθηκε σε βόλτες μπροστά από την εκκλησία της Καπνικαρέας και μετά στην οδό Ερμού. Πέρασα μπροστά από μόνιμους κατοίκους και τουρίστες που απολάμβαναν τα υπαίθρια καφέ και λουκούλλεια μεσημεριανά γεύματα. Μερικές φορές ένιωθα καταβεβλημένη από όσα είχα να δω, να ακούσω και να κάνω. Οι μέρες περνούσαν καθώς πάλευα να γνωρίσω βαθύτερα την ιστορία ενώ παράλληλα διαπίστωνα ότι η πόλη είναι πολύ πιο αναπτυγμένη και λειτουργεί πολύ καλύτερα από ό, τι πιστεύεται γενικά. Όταν έφτασα δεν ήμουν σίγουρη για το τι να περιμένω. Οι αισθήσεις μου ήταν σε υπερδιέγερση για όλο το διάστημα της παραμονής μου.
Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ την Αθήνα και να μη χαμογελάσω με την ανάμνηση των τελευταίων ωρών μου εκεί.
Όμως εκείνη τη στιγμή, στην κορυφή του λόφου της Ακρόπολης, ένα ήσυχο, συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό, ένιωσα ότι όλα έδεναν μεταξύ τους. Όλες οι εμπειρίες όμορφα συγκεντρωμένες με τρόπο που τα συναισθήματά μου μπορούσαν να αντιληφθούν.
Η Αθήνα είναι περίπλοκη μ’ ένα γενναίο, δυνατό, όμορφο κι ευάλωτο τρόπο. Έχει επιβιώσει από τα χτυπήματα και δεν αυτοπροσδιορίζεται από τις δυσκολίες αλλά από τις επιτυχίες της και την ικανότητά της να συνεχίζει. Η περηφάνια αυτής της πόλης ήταν ευδιάκριτη όπου κι αν πήγαινα, αλλά ποτέ με τρόπο που να επισκιάζει τη φιλοξενία και τη γενναιοδωρία που μου προσφέρθηκε. Το έντονο πάθος των ανθρώπων ήταν για μένα συναρπαστικό και όμως πολιτιστικά παρόμοιο με τις Λατινοαμερικανικές μου καταβολές.
Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ την Αθήνα και να μη χαμογελάσω με την ανάμνηση των τελευταίων ωρών μου εκεί. Για να εκτιμήσεις την Αθήνα δεν αρκεί απλά να πας στην Αθήνα. Πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να ζήσει μέσα της. Πρέπει να της επιτρέψεις να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις σου, να επιβραδύνεις τους ρυθμούς σου και να ακούσεις προσεχτικά. Πρέπει να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια για να φτάσεις στην καρδιά της πόλης και να είσαι έτοιμος να ερωτευτείς.
