Η Αθήνα, μια και μοναδική. Κάθε χρόνο την επισκέπτομαι όσες περισσότερες φορές είναι δυνατό από το Τελ Αβίβ που είναι η βάση μου. Η πιο πρόσφατη επίσκεψή μου ήταν τον Αύγουστο. Επειδή έχω δει τα σημαντικότερα αξιοθέατα και μουσεία, σ’ αυτό το ταξίδι εστίασα στη γνωριμία με μερικές από τις λιγότερο γνωστές συνοικίες, όπως το Μοναστηράκι.
Αυτή η περιοχή είναι πολύ κοντά στην Ακρόπολη και λίγα μόνο βήματα από την Πλάκα αλλά έχει μια πιο γήινη ατμόσφαιρα. Φυσικά, υπάρχουν τα μεγάλα καταστήματα της Ερμού, αλλά τα στενά είναι γεμάτα κρυμμένες όμορφες εκκλησίες και πολυσύχναστα καφέ όπως αυτά γύρω από τη μικρή πλατεία της Αγίας Ειρήνης. Υπάρχουν επίσης παραδοσιακές ταβέρνες καθώς και πιο σύγχρονα wine bar και εστιατόρια.
Την ημέρα, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι απλά να περπατήσετε και θα δείτε όχι μόνο νεοκλασικά κτήρια Αθηναϊκής τεχνοτροπίας σε παστέλ αποχρώσεις αλλά και ένα σύνολο από street art που υπνωτίζει και μπορεί άνετα να συναγωνιστεί οτιδήποτε βρίσκει κανείς σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Υπάρχει μια πολύ νεανική ατμόσφαιρα εκεί και πολλά καλά μαγαζιά για καφέ που θα σας κρατήσει σε εγρήγορση. Φυσικά, αν θέλετε να ξενυχτήσετε, πάρτε το μετρό για την επόμενη στάση, το σταθμό του Κεραμεικού και το Γκάζι: εδώ, τις νύχτες κάθε Σαββατοκύριακο, το σκηνικό που δημιουργούν τα κλαμπ και τα μπαρ είναι κάτι που πρέπει να δείτε (και να ακούσετε) για να το πιστέψετε.
Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έκανα έρευνα για ένα άρθρο πάνω στο ελληνικό γιαούρτι και τη μαγειρική και αποφάσισα να έρθω σε επαφή με έναν κορυφαίο έλληνα διατροφολόγο για να πάρω τη γνώμη του σχετικά με την ελληνική κουζίνα. Ο Στέφανος μου εξήγησε ότι ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις το ελληνικό φαγητό είναι να έχεις μεγάλη όρεξη και να δοκιμάσεις όσα περισσότερα πιάτα γίνεται. Όμως ο χρόνος μου ήταν πολύ περιορισμένος και δεν ήξερα πού να πάω. Εκείνος πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα «μυστικό» εστιατόριο στο κέντρο που εστιάζει στην κουζίνα της Μάνης. Μας πήρε πολλή ώρα να το βρούμε αλλά και η αναζήτηση ήταν μέρος της διασκέδασης. Τελικά, άξιζε τον κόπο με το παραπάνω καθώς το φαγητό και το κρασί ήταν εξαιρετικά – μια συναρπαστική ανακάλυψη και ταυτόχρονα άλλη μια απόδειξη του πόσο υγιεινή και ποικίλη είναι η ελληνική κουζίνα.
Για εμένα ήταν μια πολύ συγκινητική εμπειρία. Ακόμα και το να γράψω για τα ελληνικά τοπία κάνει πιο οδυνηρό το γεγονός ότι δεν βρίσκομαι εκεί – είναι σαν να θυμάμαι έναν παλιό μου έρωτα. Όμως θα απαντήσω με το πνεύμα μιας μελλοντικής αγάπης. Φυσικά, τίποτα δεν συγκρίνεται με την πρώτη φορά που βλέπεις την καλντέρα της Σαντορίνης. Αλλά θα προσθέσω και κάτι λιγότερο γνωστό: κατά τη διαδρομή από την Αθήνα στους Δελφούς, το πνευματικό ή, αν προτιμάτε, μυστικιστικό λίκνο του αρχαίου κόσμου, το έδαφος γινόταν ολοένα και πιο τραχύ και στο πλάι του δρόμου υπήρχαν συστάδες από μωβ και κίτρινα λουλούδια που φύτρωναν μέσα σε χλοερές ρεματιές – ένα τοπίο παρθένο κι ανέγγιχτο που, κυριολεκτικά, έφτανε στο ποιητικό του αποκορύφωμα στους Δελφούς. Ήταν εύκολο να διακρίνεις τη γοητεία που ασκούσε αυτός ο τόπος στους αρχαίους έλληνες και το λόγο για τον οποίο συνεχίζει να εξάπτει τη φαντασία των ταξιδιωτών έως τις μέρες μας.
Έχω απολαύσει τόσα πολλά εξαιρετικά γεύματα στην Ελλάδα που είναι αδύνατον να τα αναφέρω αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα – πιάτο, όχι γεύμα – ήταν μια απλή σαλάτα που έφαγα στο μπαλκόνι του Grecotel Pallas Athena hotel στην Αθήνα…φρέσκια ρόκα πασπαλισμένη με ρόδι και αναμειγμένη με κομμάτια χοιρινού αλλαντικού από την Κρήτη. Μια γεύση που δεν έμοιαζε με καμία άλλη και μάλιστα περιχυμένη με κρητικό ελαιόλαδο, που λέγεται ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο. Υγιεινή, πεντανόστιμη και εντελώς ελληνική.
Η Αθήνα είναι η πατρίδα μερικών από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία του κόσμου, αλλά για εμένα μια από τις πιο συναρπαστικές απόψεις της ελληνικής πρωτεύουσας είναι τα στενά της που είναι γεμάτα από πράγματα που μπορεί να ανακαλύψει κανείς εφόσον αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο.
Θα ήθελα να επισκεφτώ τη Θεσσαλονίκη, καθώς και τα νησιά Μήλο και Πάτμο… και θέλω να δω περισσότερα μέρη στη Κρήτη.
