Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι η περιπέτεια και η εξερεύνηση. Όταν ταξιδεύω, πάντοτε αναζητώ τους κρυμμένους θησαυρούς που δεν αναφέρονται στους τουριστικούς χάρτες. Βρίσκω πολύ ελκυστική την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε ένα μέρος που ελάχιστοι έχουν επισκεφτεί ή ότι κάνω κάτι που οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει.
Το καλοκαίρι του 2010 έκανα τον διάπλου της Μεσογείου με ιστιοπλοϊκό με τον πατέρα και τον αδερφό μου. Τότε ήταν που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μερικά από τα πιο απομακρυσμένα νησιά της Ελλάδας. Ο πρώτος μας ελληνικός προορισμός ήταν η Ρόδος και ιδιαίτερα θυμάμαι την παλιά πόλη που ήταν σχεδόν σαν λαβύρινθος από παλιά κτίρια με στενούς δρόμους και σοκάκια που εκτείνονταν προς κάθε κατεύθυνση. Η πόλη είχε μια αυθεντική, διαχρονική ατμόσφαιρα και ένιωσα σαν να είχα κατά λάθος περάσει μια πύλη στο χρόνο και ταξίδευα πίσω στον Μεσαίωνα. Πολλές από τις πόλεις και κωμοπόλεις που επισκεφθήκαμε ταξιδεύοντας στα ελληνικά νησιά ήταν παρόμοιες, σαν να στέκονταν εκεί για αιώνες και χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε.
Αφού ζούσα σε σκάφος και είμαι λάτρης των θαλάσσιων σπορ, περνούσα πολύ χρόνο μέσα στο νερό. Έμεινα έκπληκτος από την ορατότητα και όταν βουτούσα ένιωθα σαν να πετούσα, καθώς έβλεπα τον αμμώδη βυθό κάτω μακριά και το σκάφος μας να επιπλέει αβίαστα από πάνω σαν ζέπελιν στον ουρανό. Αυτή η αίσθηση της υποβρύχιας πτήσης μου έγινε εμμονή και φύτρωσε σαν σπόρος στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ο σπόρος θα μεγάλωνε και θα εξελισσόταν σε ένα προϊόν και μια εταιρία. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του Subwing.
Από όλα τα μέρη που έχω επισκεφτεί στην Ελλάδα, υπάρχει ένα νησί που το τοπίο του πραγματικά ξεχωρίζει. Ολόκληρη η δυτική ακτή της Ζακύνθου είναι ουσιαστικά ένας τεράστιος γκρεμός από ασβεστόλιθο που εκτείνεται από τον νότο μέχρι τον βορρά. Ένα θέαμα που προκαλεί έντονα συναισθήματα, ειδικά όταν ταξιδεύεις με πλοίο. Κατά μήκος της ακτογραμμής, τα βράχια περιστασιακά δημιουργούν μικρούς κοίλους κολπίσκους στους οποίους δεν υπάρχει πρόσβαση παρά μόνο με σκάφος. Αυτοί οι κολπίσκοι είναι ιδανικά καταφύγια για αγκυροβολισμό και συχνά προσφέρουν και το επιπλέον προνόμιο μιας μικρής παραλίας που τους κάνει ακόμα πιο ειδυλλιακούς.
Στη μικρή πόλη του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη, υπάρχει ένα ελληνικό εστιατόριο που λέγεται Αυλή Ταβέρνα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έφαγα, αλλά θυμάμαι ότι ήταν το καλύτερο γεύμα που απόλαυσα στην Ελλάδα.
Τα μόνα ενθύμια που πήρα φεύγοντας ήταν οι πολλές καλές αναμνήσεις και η επιθυμία να επιστρέψω κάποια στιγμή.
Εκτός από την υποβρύχια εφεύρεσή μου, την οποία κατασκεύασα από τα κομμάτια ενός κουτιού από μπανάνες που τα βρήκα να επιπλέουν στη θάλασσα, τα μόνα ενθύμια που πήρα φεύγοντας ήταν οι πολλές καλές αναμνήσεις και η επιθυμία να επιστρέψω κάποια στιγμή.
Πρόσφατα ήμουν σε μια πτήση από την Αθήνα στη Ζάκυνθο. Όταν κοίταξα από το παράθυρο είδα επιβλητικά βουνά με χιονισμένες κορυφές παρόλο που ήταν καλοκαίρι. Θα ήταν υπέροχο να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο, να οδηγήσω στην ενδοχώρα και να κάνω ορειβασία. Στη Νορβηγία κάνω πολλή ορειβασία αλλά θα ήταν ωραίο να δοκιμάσω σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον.
