Ήταν Σεπτέμβρης του 1996 όταν ο Πρόεδρος της τουριστικής εταιρείας ΣΑΝΗ Α.Ε., Σταύρος Ανδρεάδης, μου προτείνει να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση του φεστιβάλ, που είχε ξεκινήσει δειλά, αλλά οραματικά κι από μεράκι 4 χρόνια πριν να πραγματοποιείται στις εγκαταστάσεις του ομώνυμου τουριστικού θέρετρου με τον τίτλο Sani Festival.
Η πρόταση δεν ήταν απλά δελεαστική. Ήταν από αυτές που σου κόβουν το αίμα για τον λόγο ότι η Σάνη ήταν για μένα ο τόπος που μεγάλωνα τα καλοκαίρια από τα πολύ μικράτα μου, ένας τόπος ονειρεμένος, φορτισμένος με όλες τις αναμνήσεις και τις πρώτες φορές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Σε αυτό το συναισθηματικό τοπίο, λοιπόν, καλούμουν πλέον να προσθέσω και την επαγγελματική μου ύπαρξη.
Καλοκαίρι 1997
Το πρώτο μου Sani Festival. Η πρώτη μου διοργάνωση εκεί, στον Λόφο της Σάνης, το τοπόσημο του φεστιβάλ, αλλά και ο τόπος που επισκεπτόμουν ως παιδί, που το ‘σκαγα από το σπίτι, έτρεχα στην ακρογιαλιά μέχρι τη μπούκα μιας μαρίνας που δε λειτουργούσε, έβγαζα τα τσόκαρα και διέσχιζα το υδάτινο, ρηχό “δρομάκι” για να περάσω στην άλλη πλευρά, εκεί που στεκόταν επιβλητικά μια γλώσσα γης περιτριγυρισμένη από θάλασσα, με έναν πύργο, όπως λέγαμε μικρά το υπόλειμμα του μεσαιωνικού παρατηρητηρίου που υπάρχει πάνω στον βράχο και φαντασιωνόμασταν αρχοντοπούλες να ζουν μέσα σε αυτόν.
Όλη αυτή η “περιπέτεια” –ως τέτοια έβλεπα τη διαδρομή αυτή με τα παιδικά μου μάτια- γινόταν για να αγναντεύσω το ηλιοβασίλεμα από κει πάνω.
Αυτές οι εικόνες έρχονται στο νου, καθώς ανηφορίζω τον Λόφο, πάω κι έρχομαι κατά τη διάρκεια της ηχητικής πρόβας της πρώτης μου συναυλίας εκεί. Μέσα Ιουλίου ήταν. Ο χώρος έτοιμος, στημένος να υποδεχθεί επί σκηνής τον διεθνώς αναγνωρισμένο latin jazz μουσικό, τον βασιλιά του mambo, όπως τον αποκαλούσαν, Tito Puente.
Ο κόσμος πολύς. Πάνω από 3.000 άτομα συνωστίζονται στους πρόποδες του βράχου για να “σκαρφαλώσουν” στον Λόφο της Σάνης.
Κάποιοι γνωστοί, φίλοι στο κοινό που αναμένει το άνοιγμα της “πόρτας”, με βλέπουν να τρέχω διευθετώντας τα διάφορα οργανωτικά και “πιάνουν” στον αέρα τη συναισθηματική μου φόρτιση, που ακροβατεί μεταξύ επαγγελματικής διαστροφής και ψυχικής ευδαιμονίας των ξέγνοιαστων διακοπών στη Σάνη. Μου φωνάζουν δυο-τρία λόγια ενθαρρυντικά, από καρδιάς. Βουρκώνω.
Η συναυλία αρχίζει και αν και επεισοδιακή, με μια γενική διακοπή ρεύματος που ρίχνει στο μαύρο σκοτάδι όλο το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, καταφέρνουμε να τελειώσει με άκρως συγκινητικό τρόπο, όταν ο Λόφος ολόκληρος πάλλεται, χορεύει στους ζωντανούς ρυθμούς του καλλιτέχνη. Ο Tito Puente βουρκώνει. Η αγάπη του κόσμου προκαλεί αυτά τα δάκρυα χαράς.
Καλοκαίρι 2015
Πλησιάζει. Είναι εδώ. Κι εγώ εδώ είμαι. Δεκαεννέα χρόνια μετά, ακόμη στο τιμόνι ενός φεστιβάλ με συγκεκριμένο πολιτιστικό στίγμα και ταυτότητα.
Μια αγαπημένη πια καλοκαιρινή συνήθεια – συνάντηση και ένας διάλογος γηγενών και ξένων επισκεπτών της περιοχής μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης. Μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ τουρισμού και πολιτισμού. Ένα φεστιβάλ που πλέον συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα επί ελληνικού εδάφους κι έχει τιμητές κι εκτός των πυλών της χώρας.
Έτοιμοι να σαλπάρουμε στον Λόφο σε ένα ταξίδι γεμάτο ηχο-χρώματα, που ξεκινά στη φετινή του 23η έκδοση στις 11 Ιουλίου.
Μέσα Ιουλίου και πάλι. Η αυλαία ανοίγει κι ο εξαίρετος κοντραμπασίστας Dave Holland, ο μοναδικός σαξοφωνίστας Chris Potter με τον αριστοτέχνη Lionel Loueke στις κιθάρες και τον απίστευτο Eric Harland στα ντραμς αυτή τη φορά στη σκηνή. Η αγάπη του κόσμου είναι αυτή που μας παρακινεί να συνεχίζουμε.
