Μάλλον κάποιος που με γνωρίζει έστω και λίγο ήδη γνωρίζει πως ο αγαπημένος μου προορισμός στην Ελλάδα είναι φυσικά η Πάτμος. Οι γονείς μου είναι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου Petra Hotel & Suites και συνεπώς πηγαίνω στην Πάτμο κάθε καλοκαίρι από την ηλικία των δύο ετών. Κάπου διάβασα ότι το να ζει κανείς στην Πάτμο είναι ευλογία και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Πρόκειται για μοναδικό προορισμό με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που πολλοί εισπράττουν αλλά κανείς δεν μπορεί ακριβώς να ερμηνεύσει: Η Πάτμος εκπέμπει μία ιδιάζουσα, μυστηριακή και συνάμα γαλήνια αύρα που μαγνητίζει τον επισκέπτη. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα καθώς κάθε φορά που την επισκέπτομαι ανακαλύπτω μία καινούρια της πτυχή!
Η Πάτμος εκπέμπει μία ιδιάζουσα, μυστηριακή και συνάμα γαλήνια αύρα που μαγνητίζει τον επισκέπτη.
Αν και το συμβάν που εξιστορώ παρακάτω συνέβει πριν από περίπου ένα χρόνο, θεωρώ ότι είναι εξίσου επίκαιρο και τώρα. Στην τελευταία μου επίσκεψη στο νησί για το 2014, η Πάτμος είχε σχεδόν ηρεμήσει από τις ορδές των τουριστών και οι ντόπιοι είχαν αρχίσει σιγά σιγά να επανέρχονται σε πιο χαλαρούς, καθημερινούς ρυθμούς. Ήταν Σάββατο βράδυ και είχα πάει στην ταβέρνα Τζιβαέρι για να απολαύσω τους υπέροχους μεζέδες με τη συνοδεία της ζωντανής νησιώτικης μουσικής που μπορεί κανείς να βρει στη συγκεκριμένη ταβέρνα μετά το πέρας της καλοκαιρινής αιχμής (ως εκ τούτου ήμουν κι εγώ παρών σε μία αυθεντική βραδιά διασκέδασης ντόπιων αντί σε ένα “σκηνοθετημένο θέαμα” για τουρίστες).
Φανταστείτε λοιπόν ένα μαγαζί κατά κύριο λόγο γεμάτο από ανθρώπους που γνωριζόμασταν μεταξύ μας, σαν να ήμαστε μία μεγάλη παρέα. Το κέφι με τη βοήθεια της μουσικής και του κρασιού, που πάντα βοηθάει στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων, είχε ανάψει. Κάποια στιγμή ένας ντόπιος πλησίασε στο τραπέζι μας, με αγκάλιασε και μου είπε συγκινημένος: “αυτό που ζούμε τώρα δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς, καμία κρίση δεν θα μας το στερήσει!” Σίγουρα η χώρα μας χρειάζεται ακόμα πολλές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις: η αυθεντικότητα και η ψυχή των Ελλήνων πάντως είναι απολύτως βέβαιο ότι πρέπει να παραμείνουν αμετάβλητες!
Όπως αντιλαμβάνεστε κάποιος που πηγαίνει στο ίδιο μέρος κάθε χρόνο είναι ίσως πιο δύσκολο να εντυπωσιαστεί με ένα συγκεκριμένο τοπίο του προορισμού. Και όμως εμένα μου συνέβη το απολύτως αντίθετο: στα πλαίσια μίας φωτογράφισης, βρέθηκα για ακόμη μία φορά πάνω στο μεγάλο, ηφαιστειογενή βράχο της Καλικατσούς, ή αλλιώς την Πέτρα. Στον πεντακάθαρο, διαυγή ορίζοντα είχαν σχηματιστεί μικρά σύννεφα και χωρίς να το καταλάβω ο συνεργάτης μου με φωτογράφισε από πίσω καθώς ατένιζα το πέλαγος βρισκόμενος στην είσοδο μίας μικρής σπηλιάς.
Η φωτογραφία είναι πραγματικά μοναδική: όσες φορές κι αν την κοιτάξω, ακόμα και σήμερα, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτό το μοναδικό τοπίο είναι η θέα από το μέρος που τόσες φορές έχω σκαρφαλώσει αλλά ποτέ άλλοτε δεν μου παρουσιάστηκε όπως σε αυτή τη φωτογραφία. Μάλιστα τα συναισθήματα που προκαλεί το συγκεκριμένο τοπίο με ενέπνευσαν τόσο που αποφασίσαμε με τους συνεργάτες μου να είναι αυτή η φωτογραφία που πλέον θα αντικατοπτρίζει το brand της TrueGreece!
Αγαπημένο μου φαγητό στην Πάτμο είναι τα ολόφρεσκα μπαρμπούνια που πραγματικά λατρεύω και δεν τα χορταίνω με τίποτα! Με τη συνοδεία λαχανικών από τοπικούς κήπους, είτε στο Λεωνίδα με τη γαλήνη του τοπίου και την εκπληκτική θέα στο πέλαγος ή στη Λάμπη ακριβώς πλάι στο κύμα, είναι μοναδικά. Επίσης, έχω πάει στις συγκεκριμένες ταβέρνες εκατοντάδες φορές και ποτέ δεν αμελώ να παραγγείλω και τη σπεσιαλιτέ τους, το σαγανάκι!
Δυστυχώς ωστόσο δεν είμαι άνθρωπος που αγοράζει σουβενίρ. Κάθε φορά που επισκέπτομαι κάποιο τόπο δεν με απασχολεί να αγοράσω κάποιο σουβενίρ για να το βλέπω μετά από καιρό και να θυμάμαι το μέρος αυτό. Μου αρέσει να ζω το τώρα και να φωτογραφίζω τις στιγμές στη μνήμη μου. Ίσως θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτές οι μοναδικές αναμνήσεις είναι το “ιδιαίτερο σουβενίρ” μου.
Αυτό που δεν θα έπαιρνα πάντως και δυστυχώς παίρνουν πολλοί, είναι έστω και ένα ηφαιστειογενές, πολύχρωμο βότσαλο από την παραλία της Λάμπης. Το κάλλος της εντυπωσιακής αυτής παραλίας φθίνει ολοένα και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της απερίσκεπτης λογικής κάποιων επισκεπτών που αφαιρούν βότσαλα ως σουβενίρ.
Ένα μέρος που θα ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφθώ και που είναι στα άμεσα πλάνα μου, είναι τα Ζαγοροχώρια. Σας ξάφνιασα; ’Ισως να νομίζατε ότι θα τα είχα ήδη επισκεφθεί ή θα περιμένατε να ακούσετε κάποιο νησί ή έναν πιο «ψαγμένο» προορισμό. Και όμως, όχι! Η γνωστή σε όλους μας ηπειρωτική Ελλάδα που για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι λίγο παραμελημένη, μιας και δεν εμπεριέχεται στους top Ελληνικούς προορισμούς στο διεθνές marketing – ενώ κατ’εμέ θα έπρεπε – είναι μοναδικής ομορφιάς και γοητείας.
Όλοι μας γνωρίζουμε, είτε από κοντά είτε από διάφορες φωτογραφίες, αυτά τα υπέροχα μικρά χωριά που βρίσκονται στην Ήπειρο, πάνω από τα Ιωάννινα. Όπως έχω διαβάσει, η λέξη «Ζαγόρι» προέρχεται από τα Σλαβικά και σημαίνει «πίσω από τα βουνά». Τα Ζαγοροχώρια φημίζονται για τη γραφικότητα και την ιδιαίτερη φυσική ομορφιά τους, ενώ συνδυάζουν την ξεχωριστή αρχιτεκτονική με τη μακρά ιστορία τους. Σας παροτρύνω λοιπόν, αν δεν τα έχετε επισκεφθεί ήδη, να το κάνετε και ίσως να συναντηθούμε εκεί το χειμώνα!
