Μια νύχτα του 1992 άκουσα για πρώτη φορά, από τον Τάσο Μιχαηλίδη, για μια εντυπωσιακή ιστορία τζαζ που θα εκτυλισσόταν στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.
Μια ιδέα που γεννήθηκε στην Κατάνια της Ιταλίας, όταν ο Σταύρος και η Νίκη Ανδρεάδη παρακολουθούσαν ένα βράδυ το διάσημο φεστιβάλ τζαζ που γινόταν εκεί. Μια ιδέα που πήρε σάρκα και οστά στον ιστορικό χώρο του λόφου της Σάνης, όπου με τη βοήθεια φίλων τους, έπεισαν τους δύσπιστους καλλιτέχνες να παίξουν σε κάτι που όχι μόνο δεν υπήρχε ακόμα αλλά και θα γινόταν σε ένα μέρος μάλλον άγνωστο – εκείνα τα χρόνια – για την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, όπως η Χαλκιδική.
Το καλοκαίρι του ΄92 o λόφος της Σάνης παραδίδεται εν λευκώ στους σαγηνευτικούς ήχους του πρώτου τζαζ φεστιβάλ και μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός άκρως εκρηκτικού καλοκαιρινού συνδυασμού. Αυτού με τα ιδιαίτερα μουσικά ακούσματα της τζαζ που έρχονται να προσθέσουν ακόμα περισσότερες στιγμές απόλαυσης στη μαγευτική Χαλκιδική.
Υπό τη μελωδία των κυμάτων και της καλοκαιρινής αύρας, και με φόντο το εξωτικό τοπίο της Χαλκιδικής, το Sani festival εντυπωσιάζει με τις μοναδικές επιλογές και τις αποκλειστικές διεθνείς μετακλήσεις. Roy Hargrove Quintet, Cedar Walton Trio, Piero Odorici Trio και Marc Cary Quartet.
Συνήθως οι σταθμοί στην ιστορία ενός φεστιβάλ είναι οι ιστορίες του, οι νύχτες που τις κουβαλά κανείς στη μνήμη του για πάντα και τα ονόματα που θυμάται να είδε εκεί, συντροφιά με τους καλοκαιρινούς ήχους που κατακλύζουν το λόφο.
Όπως μια νύχτα με τον Jan Garbarek, μια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου πολύ πριν τον σαρωτικό άνεμο της Ολυμπιάδας ή τα πεντηκοστά γενέθλια του Διονύση Σαββόπουλου. Ένα μαγικό αερόστατο να κατεβαίνει από τον ουρανό της Χαλκιδικής, ένα ζευγάρι τιράντες και πολύ συγκίνηση. Ή τα εντυπωσιακά στιγμιότυπα παρασκηνίων όπως, οι χαμένες βαλίτσες με τα μουσικά όργανα του Ray Brown το 2000 ή του Ahmad Jamal το 1997. Τα κουνούπια που έπρεπε να εξαφανιστούν πριν ανέβει στη σκηνή η Cassandra Wilson. Το ρεύμα που κόπηκε σε όλο το πρώτο πόδι με 3200 θεατές να περιμένουν υπομονετικά να ακούσουν τον Τίτο Πουέντε. Τη Σεζάρια Έβορα να τραγουδά ξυπόλητη καταμεσήμερο μέσα στον ήλιο κάτω από μια ομπρέλα.
Ο Νίκος Θεοδωράκης διαδέχτηκε τον Τάσο Μιχαηλίδη στο τιμόνι του φεστιβάλ και ακολούθησε η Όλγα Ταμπουρή. Και το Sani Festival συνεχίζει την επιτυχία. Μια επιτυχία που το μυστικό της κρύβεται στη συνεχή ανάπτυξη με συγκεκριμένες μουσικές θεματικές ενότητες και στον εμπλουτισμό τους καθώς και στους καλλιτέχνες που για πρώτη φορά επισκέπτονται τη χώρα μας. Μια διαρκής αναζήτηση για το ρόλο των επιλεγμένων καλλιτεχνών σε ένα πολιτιστικό τοπίο που συνεχώς διαμορφώνεται και αλλάζει.
Συνεχής ανάπτυξη με συγκεκριμένες μουσικές θεματικές ενότητες
«Μ΄ αρέσει που οι κάτοικοι της Χαλκιδικής μπορούν να παρακολουθήσουν ελεύθερα το φεστιβάλ, που κάνουμε κάτι για την πολιτιστική αποκέντρωση, που έχουμε αγκαλιάσει το φεστιβάλ με όλη μας την αγάπη.
Και το μεγάλο μας στοίχημα είναι να καταφέρουμε να διατηρήσουμε την ποιότητα σε αυτό που κάνουμε και αγαπάμε» υποστηρίζει ο Σταύρος Ανδρεάδης.
Και εγώ δεν έχω παρά να κλείσω τα μάτια και να δω ξανά τους καλλιτέχνες πρεσβευτές του Sani Festival, να φεύγουν από εδώ εντυπωσιασμένοι από το τοπίο, το κοινό, τη διοργάνωση. Και να ακούσω ξανά τη μαγική κουκουβάγια, που κρυμμένη στον πύργο του λόφου, στέλνει το καλό κατευόδιο με το τέλος των συναυλιών.
