Είναι γεγονός ότι από τα αγαπημένα μου αντικείμενα-σουβενίρ από εκείνα τα χρόνια είναι μια μικρή μπλε κουβέρτα και ένα μαξιλαράκι με το λογότυπο των Ολυμπιακών Αερογραμμών.
Ως έφηβη το ετήσιο ταξίδι στην Ελλάδα μου έδινε ελευθερία. Την ελευθερία να ταξιδέψω ανεξάρτητα: με το ΚΤΕΛ στην Πελοπόννησο, με τον ηλεκτρικό προς Κηφισιά, με ταξί στη Γλυφάδα και στις παραλίες και κλαμπ της Βούλας, της Βουλιαγμένης και της Βάρκιζας.
Ήμουν ελεύθερη, ανυπόμονη και γεμάτη ενθουσιασμό να εξερευνήσω την Ελλάδα. Το ίδιο, παρεμπιπτόντως, συμβαίνει και σήμερα.
Στην αρχή, όταν ήμουν μικρή, τις περιηγητικές μου περιπέτειες, τις είχε αναλάβει η Σπαρτιάτισσα θεία μου που ζούσε στην Αθήνα. Με το που έφτανα, με έπαιρνε από το χέρι και ακούραστα μου έδειχνε την αγαπημένη Αθήνα διηγούμενη ιστορίες για τα μνημεία και αξιοθέατα που συναντούσαμε.
Ο ήλιος, καυτός, ακτινοβολούσε. Και τριγύρω, το άρωμα του καλαμποκιού στα κάρβουνα
Κοιτούσα με θαυμασμό γύρω μου καθώς περπατούσαμε στο πλούσιο πράσινο του Εθνικού Κήπου, ξαποσταίνοντας στην ανηφόρα για την Ακρόπολη με μία κρύα λεμονάδα στο χέρι, απολαμβάνοντας παγωτό στο Σύνταγμα, διαλέγοντας τα πιο γλυκά σταφύλια Σάββατο μεσημέρι στη λαϊκή.
Σήμερα, σαν κάτοικος πλέον της Αθήνας, συχνά μου έρχονται αναμνήσεις από τις ημέρες εκείνες με νοσταλγία.
Είμαι ευγνώμων στην θεία μου, στην πρώτη μου ανεπίσημη και αξέχαστη ξεναγό, που με γύρισε σ ‘αυτήν την αρχαία μητρόπολη και με έκανε να την αγαπήσω.
Ζω στην Αθήνα λίγο παραπάνω από μια δεκαετία, αλλά αισθάνομαι ότι ζω εδώ όλη μου τη ζωή και κατά κάποιο τρόπο, τη νοιώθω σαν το σπίτι μου.
Όλα τα καλοκαίρια μου, σχεδόν όλα — ως παιδί και έφηβη — τα έχω περάσει στην Ελλάδα. Τα παιδικά μου καλοκαίρια τα περνούσα με φίλους και συγγενείς: στη Σπάρτη, στο Μυστρά, στο Άργος, στην Πάτρα, στον Τολό, στην Καλαμάτα, στην Κόρινθο. Τι να πρώτο-θυμηθώ. Κολύμπι στο Γύθειο. Βραδινή βόλτα στο Ναύπλιο. Και ώρες ατέλειωτες χαζεύοντας — από το παράθυρο του πούλμαν — το Πελοποννησιακό τοπίο που ήταν κατάμεστο από ελιές, συκιές, λεμονιές και πορτοκαλιές.
Αυτές οι εμπειρίες θα σημάδευαν τις εβδομάδες του Ιουλίου και του Αυγούστου και οι μνήμες τους θα μου κρατούσαν συντροφιά τον υπόλοιπο χρόνο.
Καθώς μεγάλωνα και ξεκινούσα την επαγγελματική μου πορεία ως εργαζόμενη στο Μανχάταν, οι δίμηνες διακοπές αντικαταστάθηκαν αναγκαστικά με σύντομες αποδράσεις, όμως σπάνια έχασα καλοκαιρινό ταξίδι στην Ελλάδα.
Αυτά ήταν τα χρόνια που γνώρισα τα Ελληνικά νησιά, τις ιδιαιτερότητες και τα χαρίσματα του κάθε τόπου: το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, τη μαστίχα και τα πανηγύρια της Χίου, τα μαγαζάκια της Πάρου, το σμαραγδένιο πράσινο της Κέρκυρας και των Παξών, τη βόλτα με ποδήλατο στις παραλίες της Κω, το πεντανόστιμο τυρί της Αστυπάλαιας, τη φρουτάλια της Άνδρου, την Πορτάρα της Νάξου, τα καταλύματα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς, τον φρέσκο αστακό στην Ελαφόνησο, τις αμέτρητες αμμουδιές της Μήλου, το Πόρτο Κατσίκι στην Λευκάδα, την πνευματικότητα της Πάτμου, το απέραντο γαλάζιο της Αμοργού, τα γραφικά λιμάνια της Κεφαλλονιάς, και φυσικά τη μαγευτική Μύκονο.
Το 2003, είχα την τύχη να εργαστώ στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ήταν η πρώτη φορά που θα ζούσα στην Αθήνα για πολλούς μήνες.
Κόλλησα.
Ενάμιση χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 2005, και ενώ ήμουν στη Νέα Υόρκη, πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Αθήνα.
Ως σύμβουλος επικοινωνίας στο χώρο του τουρισμού, έχω το προνόμιο και την ευκαιρία να συνεχίζω να ανακαλύπτω αυτή την πανέμορφη χώρα με κάθε μέσο.
Προσωπικά, σαν Ελληνο-Νεοϋρκέζα, είναι εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής το να έχω πλέον στο βιογραφικό μου συνεργασίες με φορείς όπως το Δήμο Αθηναίων, την Marketing Greece, τη Μαρίνα Φλοίσβου, το Δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων κ.ά..
Πολλές φορές, σε αυτά τα ταξίδια με συνοδεύει ακόμα αυτή η μπλε κουβερτούλα της Ολυμπιακής που την κρατώ σαν-φυλακτό.
