Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η μητέρα μου καταγόταν από τη Ρόδο και ο παππούς μου από την Νάξο.
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε στα 8 μου χρόνια, όταν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας. Από το 1964 και μετά με κέρδισε το μπουζούκι και έτσι ξεκίνησε και η συμμετοχή μου στην ελληνική δισκογραφία με σπουδαίες συνεργασίες με κορυφαίους συνθέτες όπως ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Μίμης Πλέσσας, ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγουδιστές όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Στράτος Διονυσίου, η Νανά Μούσχουρη και η Μαρινέλλα.
Το 2003 δημιούργησα τον Καλλιτεχνικό Μουσικό Σύλλογο και το μουσικό σύλλογο μπουζουκιών οι “Επόμενοι″ γιατί νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω την αγάπη μου για τα λαϊκά όργανα στους νέους ανθρώπους και το 2004 είχαμε την τιμή να συμμετέχουμε με 47 μπουζούκια στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων “Αθήνα 2004″.
Η Ρόδος είναι αγαπημένος προορισμός καθότι έχει εκπληκτική ιστορία και υπέροχες παραλίες. Είναι συναρπαστικό να περπατώ στα στενά της Μεσαιωνικής Πόλης καθώς εκεί συναντά κανείς την επιρροή διάφορων χρονικών περιόδων. Το Κάστρο του Μεγάλου Μαγίστρου, εκκλησίες από τον 11ο αιώνα, μιναρέδες, σιντριβάνια, παλιά σπίτια με μοναδικές εσωτερικές αυλές και κήπους και μεσαιωνικούς πλακόστρωτους δρόμους που οδηγούν στην Τάφρο η οποία πλέον έχει αναμορφωθεί σε χώρο περιπάτου και εκεί βρίσκεται και ένα γραφικό θεατράκι.
Αγαπημένο μου σημείο στη Ρόδο είναι επίσης και το κτίριο του “Μεγάλου Ξενοδοχείου των Ρόδων”, το οποίο είναι ένα από τα ιστορικότερα του νησιού και έχει φιλοξενήσει μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Winston Churchill. Με το που θα περάσεις το κατώφλι του Ξενοδοχείου αμέσως καταλαβαίνεις ότι κάποτε αποτελούσε σημείο αναφοράς του νησιού, αλλά βλέπεις και πόσο ωραία έχει ανακαινιστεί. Βρίσκεται σχεδόν πάνω στη θάλασσα με θέα που με ηρεμεί και με εμπνέει ταυτόχρονα.
Η Ρόδος έχει εκπληκτική ιστορία και υπέροχες παραλίες
Στο Αμφιθέατρο του κήπου έχω προσκληθεί δύο φορές να παρουσιάσω μουσικές παραστάσεις με την ορχήστρα μου, και νομίζω ότι ήταν από τις πιο ωραίες μου εμπειρίες. Το επιβλητικό κτίριο από πίσω, σε συνδυασμό με τον καταπράσινο κήπο που το περιβάλλει και το αεράκι της θάλασσας, δημιουργούσαν μία μοναδική ενέργεια σε μένα και την ορχήστρα μου. Και μελωδίες όπως το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» και η «Οδός Ονείρων», ακούγονταν τόσο διαφορετικά, τόσο ωραία σ’ ένα χώρο που έχει την αύρα των παλιών καλών –από μουσικής άποψης- εποχών του 30, του 40 και του 50.
