Κατάγομαι από την Αττάλεια της Τουρκίας. Από τα μουσικά βιώματα που έχω λάβει στη ζωή μου έμαθα ότι η λαϊκή μουσική δεν έχει σύνορα. Η λαϊκή μουσική, που εκφράζει το συναίσθημα, τον πόνο, τη χαρά, τον έρωτα, την απελπισία αλλά και την αισιοδοξία των απλών, καθημερινών ανθρώπων, δε γνωρίζει γλώσσα, ούτε χώρα, ούτε πολιτισμό. Η λαϊκή μουσική, αντίθετα, ενώνει τους πολιτισμούς και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, μέσα από τη δική της γλώσσα, τα δικά της ξεχωριστά ακούσματα.
Η ρίζα μου είναι η γενέτειρά μου, η Τουρκία, αλλά τώρα νιώθω ριζωμένη στην Ελλάδα. Οι Έλληνες με αγκάλιασαν με πολλή αγάπη, όπως έκανα κι εγώ. Κι εξάλλου εδώ γεννήθηκε κι ο γιος μου από Έλληνα πατέρα. Τώρα ξέρω και νιώθω ότι έχω δυο πατρίδες. Άλλωστε, τελικά πατρίδα όλων μας είναι η μάνα γη. Έτσι, θεωρώ έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας μου τη συνεργασία μου με την Ευανθία Ρεμπούτσικα στη μουσική της ταινίας «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη το 2003. Σε αυτή την κινηματογραφική παραγωγή είχα την ευκαιρία να γράψω την τουρκική απόδοση των ελληνικών στίχων του σκηνοθέτη, και να ερμηνεύσω ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της ταινίας, το «Μπαχάρι, κανέλλα και φιλί» (Baharat, tarçın ve buse) σε μουσική της Ευανθίας.
Είναι στίχοι γεμάτοι αρώματα, γεύσεις και έντονες μνήμες. Μέσα στις μνήμες αυτές έντονα χαραγμένος είναι ο παιδικός έρωτας και το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς που έχουν γεύση από «μπαχάρια και κανέλλα». Είναι μία ταινία με πολύ συναίσθημα και χιούμορ, που μας μαθαίνει ότι «τις ιστορίες του τόπου μας, για να μην τις ξεχάσουμε, τις βάζουμε μέσα στα φαγητά μας».
Ένα νησί – σταυροδρόμι πολιτισμών με ιστορία αιώνων
Έχω τραγουδήσει σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Κάθε γωνιά αυτής της χώρας έχει και κάτι που με συναρπάζει. Το φως, το τοπίο, η φύση, οι εικόνες, οι φιλόξενοι και χαμογελαστοί άνθρωποι, οι μυρωδιές από τα λουλούδια κάθε εποχή του χρόνου, νομίζω ότι είναι μοναδικά και ότι δημιουργούν μία ιδιαίτερη σχέση με τον επισκέπτη. Ένα από τα μέρη που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η Ρόδος. Ένα νησί – σταυροδρόμι πολιτισμών με ιστορία αιώνων, ένα πέρασμα λαών που θαρρείς ότι καθένας έχει αφήσει το στίγμα του σε κάθε σημείο του νησιού, σε κάθε χωριό του, σε κάθε κτήριο.
Σ’ ένα από αυτά τα κτίρια, το παλιό Ξενοδοχείο των Ρόδων ή στα ιταλικά, Grande Albergo delle Rose, είχα τη χαρά να τραγουδήσω 2 φορές, και νομίζω ότι είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο μεγαλόπρεπα έργα που κατασκεύασαν οι Ιταλοί στο νησί. Υπήρξε και ένα από τα πιο φημισμένα Ξενοδοχεία της αριστοκρατίας την εποχή του 30, του 40, του 50 και του 60, ενώ, μετά την ανακαίνισή του, συνεχίζει να λειτουργεί ως πολυτελές Ξενοδοχείο και Καζίνο.
Την πρώτη φορά που τραγούδησα στο Αμφιθέατρο, ένα χώρο που έχει μείνει σχεδόν ανέπαφος από την εποχή που το Ξενοδοχείο φιλοξενούσε μεγάλες προσωπικότητες από την Ελλάδα και τον κόσμο, ένιωσα πραγματικό δέος που βρέθηκα στο σημείο που άλλοτε διασκέδαζε ο Ωνάσης, ο Τσώρτσιλ, ο Καραμανλής, και πολλοί ακόμα.
Τη δεύτερη φορά η ορχήστρα μου κι εγώ ερμηνεύσαμε στον καταπράσινο κήπο του Ξενοδοχείου που έχει διαμορφωθεί σε ένα ωραίο ατμοσφαιρικό εστιατόριο, το Garden Café, έχοντας το αεράκι από τη θάλασσα που είναι μόλις λίγα μέτρα παραπέρα ως την καλύτερη συνοδεία στις μελωδίες μας, τις μελωδίες της υπέροχης κοινής μουσικής κληρονομιάς Ελλάδας και Ανατολής που ξεσήκωσαν ντόπιους και ξένους.
