Η ελληνική μου περιπέτεια ξεκίνησε τυχαία όταν επισκέφτηκα την Αθήνα για να παρακολουθήσω ένα διεθνές συνέδριο που απλά έτυχε εκείνη τη χρονιά να διεξάγεται στην Ελλάδα. Αντίθετα με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, δεν είναι το όνειρο όλων να επισκεφτούν την Ελλάδα και παρόλο που έχω πάει σε 69 χώρες, η εμπειρία ενός ελληνικού καλοκαιριού και οι καλύτερες ελιές του κόσμου σίγουρα δεν ήταν στον κατάλογο των προτεραιοτήτων μου.
Έφτασα στην Αθήνα μια μουντή συννεφιασμένη μέρα του Οκτώβρη – φαινόμενο που τώρα ξέρω ότι είναι σπάνιο – αλλά επειδή μόλις είχα έρθει από τη Νότια Αμερική, όλα μου φαίνονταν φυσιολογικά και ακόμη και σήμερα όταν εξερευνώ την Αθήνα, δεν μπορώ να παραβλέψω τις ομοιότητες με κάποιες νοτιοαμερικανικές πόλεις. Θυμάμαι που ένιωθα μπερδεμένος μετά την πολύωρη πτήση και ο εγκέφαλός μου ήθελε να μιλήσει Ισπανικά σε όλους παρόλο που συνειδητά ήξερα πως ήταν λάθος.
Η ελληνική μου εμπειρία συνεχίστηκε λίγους μήνες αργότερα όταν, επιτέλους, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ελλήνων «η ζωή μου θα ολοκληρωνόταν μετά την εμπειρία ενός ελληνικού καλοκαιριού και τη γνωριμία με τα νησιά που κάθε χρόνο προσελκύουν τουρίστες από όλο τον κόσμο». Τα διάσημα νησιά των Κυκλάδων.
Έκτοτε έχω δει πολλά περισσότερα μέρη της Ελλάδας αλλά σίγουρα όχι αρκετά για να θεωρήσω τον εαυτό μου ειδήμονα, ούτε καν να πω ότι γνωρίζω τη χώρα καλά. Όμως έχω δει αρκετά για να μπορώ τώρα να πω με ασφάλεια τι είναι τόσο ιδιαίτερο σ’αυτή τη χώρα. Όσα έχω δει στην ενδοχώρα – όπου τα στερεότυπα καταρρίπτονται και δεν υπάρχει λευκό σπίτι ούτε για δείγμα – με ενθουσίασαν πολύ περισσότερο από τις φημισμένες Κυκλάδες.
Έχω επισκεφτεί το Κολοσσαίο στην Ιταλία, το Μάτσου Πίτσου στο Περού, την Πέτρα στην Ιορδανία, το Άγκορ Βατ στην Καμπότζη, το Τεοτιχουακάν στο Μεξικό επειδή είναι γνωστά παγκοσμίως αλλά όταν πρωτοείδα τα Μετέωρα έμεινα πραγματικά έκπληκτος όχι μόνο από την αρχιτεκτονική και τα ίδια τα κτίσματα αλλά και από το γεγονός ότι τα Μετέωρα δεν είναι διάσημα σε όλον τον κόσμο και δεν αποτελούν συνήθη προορισμό όχι μόνο για όσους επισκέπτονται την Ελλάδα αλλά και για όλους όσους επισκέπτονται την Ευρώπη.
Είχα την τύχη να επισκεφτώ την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη τον χειμώνα και να δω παγωμένους καταρράκτες στα Βαλκάνια, Ρωμαϊκές πόλεις όπου έλαβαν χώρα επικές μάχες, Μουσουλμανικά σχολεία και χιλιάδες φλαμίνγκο να πετούν πάνω από το κεφάλι μου.
Παρόλο που έχω ακόμη πολλά μέρη στην Ελλάδα να δω και πολλές εμπειρίες να ζήσω, ο αγαπημένος μου τόπος ως τώρα είναι ένα μικρό χωριό 25 χμ έξω από την Καλαμάτα, οι Χράνοι. Κουρνιασμένοι στις ακτές του κόλπου της Καλαμάτας, οι Χράνοι είναι ένα μυστικό πολύτιμο πετράδι, με πανοραμική θέα στα βουνά της Μάνης που σου επιφυλάσσει εκπληκτικές ανατολές το καλοκαίρι και χιονοσκέπαστες κορφές τον χειμώνα. Η θάλασσα είναι ζεστή και μοιάζει με λίμνη εκείνες τις τέλειες θερμές μέρες του καλοκαιριού, τέλειες γιατί μπορώ να κωπηλατήσω με την SUP σανίδα μου μέχρι το beach bar “Caribbean”. Το όνομα του ταιριάζει απόλυτα γιατί εκεί νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε νησί της Καραϊβικής.
Το ίδιο το χωριό είναι μικρό, χωρίς αξιοθέατα. Δεν υπάρχει πλατεία για να μαζεύονται οι άνθρωποι τα βράδια κι έτσι το σημείο συνάντησης τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους τουρίστες τα καλοκαίρια είναι ένα μπαρ με ατμοσφαιρικό κήπο που κατά κάποιο τρόπο συνοψίζει τη χαλαρή, χαμηλών τόνων, στάση των κατοίκων.
Λίγο πιο κάτω στις ακτές του Μεσσηνιακού Κόλπου βρίσκεται η Κορώνη, το ψαροχώρι με το ενετικό κάστρο που περιμένει να το εξερευνήσετε. Από ψηλά μοιάζει με παρόμοια αποικιακά πορτογαλικά κτίσματα που έχω εξερευνήσει στη Βραζιλία. Η δύση εκεί απέχει πολύ από το διάσημο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης που χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται και αγωνίζονται να δουν κάθε χρόνο. Εδώ τη δύση του ήλιου μπορείς να τη δεις μόνος και να θαυμάσεις την ομορφιά και τη γαλήνη της, και μάλιστα με ασύγκριτα χαμηλότερες τιμές.
Οι Χράνοι είναι ένα μυστικό πολύτιμο πετράδι, με πανοραμική θέα στα βουνά της Μάνης
Οι ντόπιοι μου έχουν περιγράψει την περιοχή σαν τη λίμνη Κόμο στη Βόρεια Ιταλία – αλλά πολύ πιο οικονομική – ή σαν μικρή Τοσκάνη με ένα μείγμα ενετικής και ελληνικής αρχιτεκτονικής πλαισιωμένο από ελαιόδεντρα. Εγώ πάλι νιώθω σαν να είμαι σε αποστολή αναζήτησης τόπου γυρισμάτων για τον επόμενο κύκλο του Game of Thrones, με μοναδικές παρθένες παραλίες και τα τελευταία απομεινάρια χαμένων αρχαίων πολιτισμών οι οποίοι μας κληροδότησαν κάστρα και πόλεις και γεννούν τον θαυμασμό μας μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά μόνο 2,5 ώρες από τον θόρυβο και την κίνηση της Αθήνας. Δυο διαφορετικοί κόσμοι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο.
