Εγώ βέρος Πελλοπονήσιος, γεννημένος και μεγαλωμένος, κυριολεκτικά εκεί που σκάει το κύμα του Ιονίου. Αυτή «βλάχα από το βουνό», όπως αυτοπροσδιοριζόταν, μεγαλωμένη στην Βόρεια Ελλάδα, αλλά χρόνια πιασμένη στα δίχτυα της γοητείας του νότου. Το πήραμε απόφαση ξαφνικά. Από τη Θεσσαλονίκη αντί να επιστρέψουμε στη βάση μας, να κάνουμε μία μικρή παράκαμψη. Γι αυτήν ένα ταξίδι στις αναμνήσεις της για μένα μια καινούρια γνωριμία.
Από τους κολοκυθοανθούς στο μελωμένο τηγανόψωμο
Πρώτη στάση Καλλικράτεια. Στη θεία της. Κάθε Βορειοελλαδίτισα που σέβεται τον εαυτό της έχει τουλάχιστον μία θεία στην Καλλικράτεια. Η δικιά της, μας υποδέχθηκε με μία τεράστια αγκαλιά και μια εξίσου τεράστια πιατέλα κολοκυθανθούς τηγανητούς, πασπαλισμένους με ζάχαρη και κανέλα. Φεύγοντας μας παρέδωσε ένα ολοστρόγγυλο μελωμένο τηγανόψωμο με τυρί. «Για το δρόμο» μας είπε και εγώ πείσθηκα ότι θα ταξιδεύαμε κανένα πεντάωρο για τον επόμενο σταθμό μας. Σε λιγότερο από μία ώρα γνώριζα τη μαγεία των νερών της Χαλκιδικής. Ένας κολπίσκος στην περιοχή της Σάνη. Τα δέντρα να προσκυνάνε το νερό, το πεύκο να μοσχοβολά, εγώ να βλέπω το βυθό και να μην θέλω να βγω από την πιο καλοσυνάτη θάλασσα που γνώρισα ποτέ. Λίγο πιο βόρεια και πριν το «στενό πέρασμα» μέσα σε ένα καταπράσινο κήπο, η φιλοξενία του Ikos Oceania, έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά αυτό το ταξίδι. Η ομαλή μετάβαση, η πολυτέλεια του μέτρου και της κομψότητας, δημιουργούν το ιδανικό συμπλήρωμα ενός ταξιδιού που εξελίσσεται σε εμπειρία.
Αργά το μεσημέρι μας βρήκε στην Άθυτο, να σεργιανάμε στα γραφικά στενά και να τσιμπολογάμε σε γκουρμέ εστιατόριο του χωριού κόκκορα κρασάτο συνοδεία ενός κρασιού της πανέμορφης Κλαούντιας Παπαγιάννη, από τη ορεινή Χαλκιδική.
Βουλιάζοντας στη γοητεία της Κασσάνδρας
Το βράδυ μας βρήκε στο Πευκοχώρι σ’ ένα παραδοσιακό δίπατο χαλκιδικιώτικο σπίτι φίλων της. Κάτω από τη μουριά της αυλής η φίλη θυμήθηκε τις φοιτητικές της διακοπές, και εγώ βούλιαζα αργά και σταδιακά στην γοητεία του πρώτου ποδιού. Η επιστροφή στο ξενοδοχείο, έγινε παιχνίδι χάρις στο νέο δρόμο που διαπερνά το πρώτο πόδι και φέρνει πιο κοντά όλα εκείνα που αγαπάμε σε αυτή την καταπληκτική περιοχή. Οδηγώ το άνετο αυτοκίνητο και σκέφτομαι πόσο γρήγορα μπορεί κανείς να περάσει από τη μία συγκίνηση στην άλλη. Φτάνουμε στην είσοδο του συγκροτήματος και η βορειοελλαδίτισσα φίλη μου, συνεχίζει να εκθειάζει τη δική της… Χαλκιδική! «Με έπεισε η ίδια η περιοχή» της λέω και κατευθύνομαι προς το άνετο, όπως είχα ήδη διαπιστώσει μετά το πρωινό check in, δωμάτιο. Είναι ακόμη καλοκαίρι, αρχές Σεπτεμβρίου, και το φως του φεγγαριού φωτίζει ελαφρά την ήρεμη θάλασσα δημιουργώντας μία γραμμή σκέψης και ηρεμίας. Ναι είναι η ώρα για το τελευταίο κρασί της βραδιάς. Εκείνο που θα σε ξεκουράσει και θα σε κάνει να σκεφτείς την ημέρα που φτάνει στο τέλος της.
Γέμισαν τα μάτια μου ομορφιά και πρασινογάλαζο χρώμα
Η δεύτερη μέρα είχε Ψακούδια, Βουρβουρού, Σάρτη και κατάκοποι το βράδυ καταλήξαμε στην Τορώνη. Γέμισαν τα μάτια μου ομορφιά και πρασινογάλαζο χρώμα. Ολόφρεσκο ψάρι και μύδια αχνιστά, πασπαλισμένα με ψιλοκομμένο σέλινο ολοκλήρωσαν την απόλαυσή μας. Αποκοιμήθηκα σκεφτόμενος θεέ μου πόσο αγάπησες αυτόν τον τόπο;
Ο Ξέρξης και τα πρώτα της ταξίδια
Τρίτη μέρα, γραμμή για Πυργαδίκια και η φίλη να διηγείται ιστορίες για το πέρασμα του Ξέρξη από τα στενά του Άθω μπλεγμένες με επεισόδια από τα πρώτα της ταξίδια στη Χαλκιδική. Όταν περάσαμε από την Τρυπητή απέναντι, στο νησάκι της Αμμουλιανής, νόμιζα ότι ήμουν έτοιμος πια να απαρνηθώ την λατρεία μου για το Ιόνιο.
Νερά γαλαζοπράσινα, βουτιές σαν πιτσιρίκι και μια ευδαιμονία να απλώνεται σε όλο το κορμί σου. Το μεσημέρι φρέσκο ψαράκι στην Μεγάλη Άμμο, εκεί που φέτος έφαγε ο Κάρολος με την Καμήλα και ύπνος με τα τζιτζίκια να σιγοτραγουδούν.
Και εκεί που παραδώθηκα στις ομορφιές της θάλασσας, η απόφαση πάρθηκε. Θα επιστρέψουμε διασχίζοντας την ορεινή Χαλκιδική. Και μία ακόμη απόφαση. Σύντομα ξανά εδώ και γιατί όχι, στο άλλο κόσμημα της Ikos, στο Olivia, στη Γερακινή, ατενίζωντας τον Τορωναίο Κόλπο.
