Μεγάλωσα στην Ελλάδα κι έτσι έχω πάει σχεδόν παντού. Όμως έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου στις ΗΠΑ. Μένω εκεί από τότε που πήγα για να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο.
Ως ενήλικας επισκέφθηκα πρόσφατα την Πάρο και τη Μήλο. Τη Μήλο πέρσι το καλοκαίρι και την Πάρο πριν από δύο καλοκαίρια. Δεν είχα πάει εκεί ως παιδί και ένιωσα σαν να ανακάλυπτα ξανά την Ελλάδα. Το φαγητό, η άμμος, το νερό ήταν φανταστικά. Ζω στη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας και, σ’ έναν κόσμο που όλα αρχίζουν να κατακλύζονται από την πολυκοσμία, είναι ευλογία το να βρίσκεις έναν τόπο απομόνωσης όπου το θαυμάσιο φαγητό και η χαλάρωση σε όμορφες παραλίες δεν είναι πολυτέλεια και που οι άνθρωποι δεν στριμώχνονται για τις διακοπές τους επειδή είναι όλα τόσο φθηνά. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήμαστε εκεί τον Σεπτέμβριο J και ήταν τέλεια.
Αφήσαμε τα παιδιά στους γονείς μου για τέσσερις μέρες και η γυναίκα μου κι εγώ πήγαμε στην Ψαραβολάδα της Μήλου τον Σεπτέμβριο. Το να έχουμε πρόσβαση σε μια απόμερη παραλία μόνο για τους δυο μας την ώρα που βασίλευε ο ήλιος ήταν μάλλον η καλύτερη εμπειρία και την θυμίζουμε ο ένας στον άλλο όταν περνάμε μια δύσκολη μέρα. Όταν ζεις στις ΗΠΑ, ξεχνάς πόσο γαλάζιο και διάφανο είναι το νερό σε μια ελληνική παραλία. Δεν το εκτίμησα ποτέ όταν ήμουν παιδί γιατί θεωρούσα ότι αυτός είναι ο κανόνας. Τώρα θέλω να το πιώ και να κοιμηθώ πάνω του.
Το ομορφότερο σκηνικό που μοιράστηκα με τη γυναίκα μου ήταν στη Φυριπλάκα της Μήλου.
Περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας μέσα στο νερό (που μας έφτανε περίπου στη μέση) και θαυμάσαμε τον λευκό και ροζ βράχο που κρέμεται πίσω από την παραλία, με το γκριζογάλανο νερό μπροστά μας ( η άμμος είναι γκρι και χρυσαφένια) κι έναν βραχώδη σχηματισμό να ορθώνεται μέσα από τη θάλασσα. Πρέπει να περπατήσαμε περίπου μισό χιλιόμετρο έτσι, μέσα στο νερό. Τοπίο μοναδικό που προκαλεί δέος.
Όταν ζεις στις ΗΠΑ, ξεχνάς πόσο γαλάζιο και διάφανο είναι το νερό σε μια ελληνική παραλία. Δεν το εκτίμησα ποτέ όταν ήμουν παιδί γιατί θεωρούσα ότι αυτός είναι ο κανόνας. Τώρα θέλω να το πιώ και να κοιμηθώ πάνω του.
Χταπόδι στα κάρβουνα με ένα ποτήρι βαρελίσιο κόκκινο κρασί και χειροποίητες τηγανητές πατάτες πασπαλισμένες με ρίγανη για συνοδευτικό είναι οι αγαπημένες μου γεύσεις. Γιατί δεν μπορώ να το βρω πουθενά στις ΗΠΑ εκτός αν πάω σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο πέντε αστέρων στο Μανχάταν όπου θα το πληρώσω τέσσερις φορές πιο ακριβά;
Για σουβενίρ παίρνω φρεσκοψημένα φιστίκια Αιγίνης, σοταρισμένα σε σάλτσα λεμονιού και αλάτι. Ο πατέρας μου γνωρίζει κάποιον που έχει μια τοπική επιχείρηση η οποία τα παράγει. Τα πήραμε κατευθείαν από τον φούρνο. Οι φίλοι μας στη Νέα Υόρκη τα εξαφάνισαν σε μια εβδομάδa.
Μάλλον θα πήγαινα πάλι στην Ψαραβολάδα της Μήλου. Ήταν σαν δεύτερος μήνας του μέλιτος.
